برخورد دو شهاب‌سنگ با ماه +تصویر

آژانس فضایی اروپا (ESA) اخیرا تصویری از دو چشمک ماه که در ۱۷ و ۱۸ ژوئیه رخ داده، منتشر کرده است.

پژوهشگران می‌گویند اگرچه این نورها از زمین دیده شده‌اند، اما شهاب‌سنگ‌ها که قطعاتی جدا شده از بارش شهابی میان‌تابستانی Alpha Capricornids بوده‌اند، احتمالا تنها به اندازه یک گردو بوده‌اند.

آژانس فضایی اروپا در بیانیه‌ای که با فیلم منتشر شد، گفت: ماه در حالی که از دنباله غبارآلود یک دنباله‌دار (Comet169P/NEAT) گذر می‌کرده، دچار این برخوردها شده است.

مقامات آژانس فضایی اروپا در این بیانیه گفتند: برای حداقل یک هزار سال، مردم ادعا کرده‌اند شاهد پدیده درخشش‌های کوتاه‌مدت در ماه بوده‌اند. با این تفاسیر، مطالعه این درخشش‌های گذرا سخت است و تعیین علت آنها یک چالش باقی مانده است.

آنها افزودند: به همین علت، دانشمندان با علاقه زیادی در حال مطالعه این پدیده‌های گذرا هستند و این بدین دلیل است که آنها نه تنها می‌توانند ماه و تاریخ آن را بیشتر به ما بشناسانند، بلکه همچنین درباره زمین و آینده آن به ما اطلاعات می‌دهند.

این تصاویر جدید از طریق سیستم تشخیص و تحلیل اثرات ماه (MIDAS) که در سه ناحیه در سراسر اسپانیا نصب شده، ثبت شده است. این سیستم به دوربین‌های ویدئویی CCD با وضوح بالا مجهز شده تا این درخشش‌های ظریف نور را ثبت کند.

وقوع این اتفاق در طول ماه‌گرفتگی کامل، مانند ماه‌گرفتگی کاملی که در ۲۷ ژوئیه رخ داد، ثبت این برخوردها را ساده‌تر می‌کند.

پژوهشگران می‌گویند اگرچه مطالعه این برخوردهای شهاب‌سنگی از علایق اصلی ما است، اما حوادث این‌چنینی در مورد اثرات برخورد شهاب‌سنگ‌ها در مکان‌های دیگر منظومه شمسی به ما کمک می‌کند.

"خوزه ماریا مادیدو"، عضو MIDAS و محقق شهاب‌سنگ در دانشگاه هوئلوا(Huelva) اسپانیا گفت: ما با مطالعه شهاب‌سنگ‌های برخورد کرده با ماه، می‌توانیم تعیین کنیم که چند سنگ و صخره تحت تاثیر قرار گرفته‌اند و می‌توانیم چگونگی تاثیر آن بر زمین را پیش‌بینی کنیم.

شهاب‌سنگ

یک شهاب‌سنگ قطعه جامدی از بقایای به‌جامانده از جرم‌هایی مانند یک دنباله‌دار، سیارک یا شهاب‌واره است که در اصل در فضای بیرونی شکل گرفته و توانسته پس از گذر از اتمسفر و تحمل تأثیر آن، بر روی سطح زمین یا یک سیاره دیگر انتقال یابد.

هنگامی که جرمی به جو وارد می‌شود، عوامل گوناگونی مانند اصطکاک، فشار و تعامل شیمیایی با گازهای اتمسفری باعث گرم شدن جرم و انتشار انرژی می‌شوند. سپس به یک شهاب‌واره تبدیل می‌شود و یک آذرگوی را تشکیل می‌دهد که همچنین به عنوان یک شهاب ثاقب یا ستاره درحال سقوط شناخته می‌شود.

اخترشناسان نمونه‌های درخشان این پدیده را آذرگوی می‌نامند. شهاب‌سنگ‌هایی که در ورود خود تأثیر جو را تحمل کرده‌اند، اندازه‌های بسیار متفاوتی دارند. برای زمین‌شناسان، یک آذرگوی، شهاب‌سنگی است که به اندازه کافی بزرگ باشد تا بتواند یک دهانه برخوردی ایجاد کند.

شهاب‌سنگ‌ها بیشتر از سنگ و فلز تشکیل شده‌اند. این اجرام هنگامی که وارد جو زمین می‌شوند به دلیل قطر زیادشان از جو می‌گذرند و دهانه‌ها و عوارض گوناگونی را از خود بر جای می‌گذارند.

به عنوان مثال، دهانه "بارینجر" در آریزونا و دهانه "وردفورت" در آفریقای جنوبی.

اهمیت مطالعه شهاب‌سنگ‌ها جهت تعیین سن زمین، منظومه خورشیدی (شمسی) و در نهایت تعیین سن کل کیهان است.

به علاوه می‌توان از آن‌ها جهت تعیین ترکیب شیمیایی بخش‌های مختلف سیاره زمین و سایر سیارات سنگی استفاده کرد و حتی فرآیندهایی را که منجر به تشکیل این سیارات و حتی فرآیندهای تشکیل هسته، پوسته اولیه، فرآیند تفریق عنصری در گوشته اولیه و فرآیند مهمی چون تشکیل حیات است، به دقت بررسی کرد.

به کمک مطالعه شهاب‌سنگ‌های فلزی (آهنی) و مطالعات لرزه‌نگاری بود که دانشمندان ترکیب حدودی هسته زمین را تعیین کردند