به گزارش اکونا پرس،

 به طوریکه سنگ هایی با میانگین وزنی 400 کیلوگرم و بیشتر در سطح زمین بدون دخالت هیچ گونه نیروی بیرونی و مشخص حرکت کرده و در بستر بیابان روان می شوند؛ و شبیه مارهایی که در وسط بیابان حرکت می کنند به نظر می رسند.

سنگ‌های این منطقه هر یک یا دو سال یکبار شروع به حرکت می‌کنند و طی سه تا چهار سال، ردها و خطوطی نسبتاً طولانی از خود به جای می‌گذارند که گاه به ده ها متر می رسند.

در طول سالها و دهه های گذشته، دانشمندان سعی می کنند تا دلیل حرکت این سنگ ها را کشف کنند اما شاید بتوان به صراحت گفت که تلاش های آنها تاکنون شکست خورده است و نظریه های آنها نتوانسته کسی را قانع کند.

برخی از دانشمندان پدیده های طبیعی مثل جریان باد و ورقه های یخی شناور... را عامل حرکت سنگ ها می دانند و بر این باورند که ابتدا باید مقداری آب در بستر دریاچه وجود داشته باشند که سنگ‌ها به زیر آب فرو نروند.

در کنار این عامل باید دمای شبانه آنقدر پایین بیاید که ورقه‌هایی یخی شناور تولید شود که ضخامت‌شان در عین استقامت اجازه حرکت آزادانه را بدهد چیزی در حدود ۵ میلی‌متر. روز بعد آفتاب باید یخ‌ها را به گونه‌ای ذوب کند که صفحات بزرگ یخی ساخته شود. در چنین شرایطی حتی یک باد با سرعت ۳ تا ۵ متر بر ثانیه نیز می‌تواند سنگ‌هایی را که وزن برخی از آن‌ها بالغ بر ۳۲۰ کیلوگرم است را در طول مسیرشان با سرعت ناچیز ۲ تا ۶ متر بر دقیقه روی گل نرم جابه‌جا کند و رد آن‌ها را روی بستر دریاچه برجای بگذارد.

اما برخی دانشمندان هم نسبت به نظریه فوق تردید دارند و می گویند چرا سنگ ها در طول حرکت ناگهانی تغییر مسیر می دهند و از مسیر اصلی خود خارج می شوند؟