فنجان های مردان سبیلو! + عکس

اگرفکر می کنید شکم بندهای محکم زنانه از عجیب ترین اختراعات دوران ویکتوریایی بودند، اشتباه می کنید. نام ویکتوریایی با عجایب همراه بوده و یکی از عجایبشان اختراعات عجیب و غریب است. حتی اگر یک دوره طولانی زندگی با صلح و آرامش راتجربه می کردند، دانشمندان بیکار ننشسته و دست به کارهای عجیبی می زدند.

فنجان های سبیل

داشتن موی صورت و سبیل یکی از افتخارات جنتلمن های ویکتوریایی محسوب می شد. این مردان هر کاری می کردند تا سبیل هایشان خوب و آرایش کرده به نظر برسد.

مردان معمولا از واکس یا موم برای شکل دادن به سبیل هایشان استفاده می کردند، اما مشکلی وجود داشت؛ این موم ها موقع نوشیدن هر نوشیدنی داغی آب می شد! بنابراین مردان نیاز به یک اختراع واجب پیدا کردند!

آنها مجبور بودند فنجانی برای مردان طراحی کنند. آدام هاروی Adams Harvey مردی بود که سعی کرد این مشکل را حل کند.  او در بالای فنجان ها محافظی به شکل نیم دایره تعبیه کرد که مانع تماس مایع داغ داخل فنجان با سبیل مردان شود.

این فنجان ها راه را برای اختراع قاشق های مخصوص فنجان های مردان سبیلو باز کرد. این قاشق ها یک محافظ در یکی از لبه هایشان داشتند. بعد از جنگ جهانی اول این فنجان ها و قاشق ها دیگر مورد استفاده قرار نمی گرفتند، چرا که مردان دیگر شروع به اصلاح صورت هایشان کرده بودند.

ترن های هوایی دوستانه

ترن ها در دوران ویکتوریایی روی هوا راه می رفتند! بله درست شنیدید روی هوا! شاید به نظرتان بامزه بیاید، یک راه نقل مکان و برقراری ارتباط دوستانه محیطی.

اما کمی در مورد این اختراع فکر کنید. آن زمان دو نوع ترن قدرت گرفته از هوا وجود داشت. در مدل اول قدرت ترن از هوای جوی گرفته می شد و روی زمین حرکت می کرد. اولین ایستگاه  ترن هوایی سال 1844 در ایرلند افتتاح شد و خیلی زود ایستگاه دوم در انگیس شروع به کار کرد.

این ترن ها به هوا نیاز داشتند تا با پمپاژ کردن به درون لوکوموتیوها به حرکت ترن کمک کنند. این پمپاژ کردن در هر ایستگاه و بعد از هر 3 کیلومتر باید انجام می شد که خیلی هزینه بر بود. تیوپ هایی که هوا از راه آنها پمپاژ می شد از جنس چرم بوده و اغلب توسط موش ها خورده می شدند.

این پروژه جاه طلبانه بعد از مدتی تعطیل شد.

ترن هوایی عصر ویکتوریا

نوع دوم ترن ها بادی بودند، که زیر زمین حرکت می کردند. این ترن ها به دلیل نیاز به سرعت برای اداره پست لندن درست شده بودند.

خط اهن سریع السیر هوایی لندن یا (LPDR)  مردم و بسته های پستی را از یک محل به محل دیگر می بردند. این ترن ها فقط اندازه 9 دقیقه کار می کردند. LPDR نیز به دلیل خسارات فراوان خیلی زود بسته شد.