روزهای برزخ تلویزیون در شب‌های عید

به نقل از همت خبر، در سال‌های نه چندان دور، آغاز بهار در واقع آغاز فصل نویی در تلویزیون بود و می‌شد به راحتی و به وضوح جاری شدن خون تازه در آنتن شبکه‌ها مختلف را حس کرد. پخش برنامه‌های ترکیبی متنوع و نمایش سریال‌های جدید با بازی هنرمندان محبوب، به نوعی احترام گذاشتن تلویزیون به ماهیت خود در وهله اول و بعد از آن به مخاطب بود؛ موضوعی که در سال‌های اخیر رفته‌رفته به فراموشی سپرده شد و تلویزیون در رقابت با دیگر رسانه‌های داخلی و خارجی، قافیه را باخت.

این شکست در حالی رقم خورد که شیوع کرونا و کاهش سفرهای استانی و درون شهری، فرصت مغتنمی برای تلویزیون بود تا یک بار دیگر با درک دقیق مخاطب و احترام به سلیقه و هوشمندی او، برنامه‌ها و سریال‌های با کیفیتی تولید کند و بار دیگر جایگاه خود را در بین خانواده ایرانی تثبیت کند.

با این حال تلویزیون نه تنها قدردان فرصت کرونایی نبود بلکه با این عملکرد به ادعای بسیاری از کارشناسان که آن را آخرین انتخاب مخاطب برای سرگرمی می‌دانند، صحه گذاشت و برای چندمین بار در سال‌های اخیر نشان داد که نه ظرفیت لازم برای ارتقای کمی و کیفی تولیدات را دارد و نه حاضر است برای ورود نیروی جدید و یا نیروهای کارکشته‌ای که هر یک بنا به دلیلی در این سال‌ها بیرون گود مانده‌اند، عرصه را فراهم کند.

به هر حال باید دانست که مخاطب مهمترین رکن در حوزه رسانه است. با توجه به گسترش رسانه‌های تصویری و صد البته اینترنت، تلویزیون تنها در صورتی می‌تواند به زندگی خود ادامه دهد که در وهله اول با مخاطب‌شناسی دقیق و نه سفارشی، به درک درستی از نیازهای جامعه برسد و بعد از آن با دیدی گسترده‌تر و سعه صدر، در کنار تربیت نیروی انسانی مورد نیاز، پذیرای افکار و نگرش‌های متفاوت باشد و زمینه را برای فعالیت طیف‌های متنوع آماده کند. در غیر اینصورت، در جنگ با رسانه‌های دیگر خیلی زود به حال اغما خواهد رفت و تنها یک زندگی نباتی خواهد داشت.