روی کاغذ در جاکارتا شانس مدال داریم

تیم ملی واترپلو یکی از سه رشته تحت پوشش فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو است که از مرداد ماه سال ۱۳۹۴ با در اختیار گرفتن "الکساندر چیریچ" سرمربی جوان صربستانی و صاحب نام خود در دنیای واترپلو، تمرینات آماده‌سازی را برای حضور در مسابقات بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا پیگیری می‌کند. تیم ملی واترپلو ایران در دو دوره گذشته بازی‌های آسیایی حضور نداشته و حالا با در اختیار گرفتن این مربی صاحب سبک پس از ۴۵ سال امید زیادی برای کسب مدال در رویداد مهم پیش رو دارد.

نگاهی به روزومه الکساندر چیریچ(ALEKSANDAR ĆIRIĆ):

متولد ۳۰ دسامبر ۱۹۷۷ (۹ دی ۱۳۵۶) در شهر بلگراد کشور صربستان است. ملی پوش سابق تیم‌ملی‌ واترپلو صربستان علاوه بر سوابق بی‌نظیر ورزشی مانند سه مدال المپیک (مدال نقره ۲۰۰۴، مدال برنز ۲۰۰۰ و ۲۰۰۸) به عنوان بازیکن در مسائل علمی و تخصصی رشته واترپلو نیز فعالیت داشته است. او کارشناس مدیریت ورزش با تخصص لیسانس مربیگری واترپلو از دانشگاه مدیریت ورزش بلگراد است. عنوان پایان نامه این مربی نیز طریقه دفاع در مقابل ضد حمله بوده است. چیریچ از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۵ در تیم‌های مختلفی از کشورهای صاحب واترپلو بازی کرده است. او در سال ۱۹۹۲ با تیمی از شهر زادگاهش کارش را آغاز کرد و پس از حضور در بهترین تیم‌های صربستان در کشورهایی مانند ایتالیا، مونته‌نگرو، ترکیه و اسپانیا به طور حرفه ای رشته واترپلو را ادامه داد.

او اکنون سرمربی تیم ملی واترپلوی ایران است و با نزدیک شدن بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، بهانه مناسبی پیش آمد تا با دعوت کردن این مربی جوان به ایسنا، نقطه نظرات او در مورد روند آماده سازی ملی‌پوشان و شرایط واترپلوی ایران را جویا شویم.

درادامه گفت و گوی ایسنا با الکساندر چیریچ را می‌خوانید.

چیریچ: از این که من و وحید(مربی تیم ملی) را برای گفت وگو و مصاحبه، به ایسنا دعوت کرده‌اید تشکر می‌کنم. مصاحبه به این شیوه برای ما هم بهتر است چون در وقت آزاد هستیم و لطمه‌ای به روند تمرینی ملی‌پوشان وارد نمی‌شود و راحت‌تر هستیم. اساس مصاحبه در کشور ما نیز همین طور است، یا قبل از تمرین و یا بعد از تمرین در خدمت خبرنگاران هستیم. با یک معذرت خواهی باید گفت اینکه در حین تمرین کار را تعطیل کنیم تا خبرنگار کار خود را انجام دهد، نرمال نیست و نمی‌توان این کار را کرد. باید مثل الآن با هم هماهنگ کرد تا کار یکدیگر را متوقف نکنیم. به هر حال هم ما به شما خبرنگاران نیاز داریم و هم شما به ما.

از چه زمانی واترپلو را شروع کرده‌اید و چه چیزی باعث شد این رشته را به عنوان ورزش حرفه‌ای انتخاب کنید؟

من در یک خانواده متوسط به دنیا آمدم و وقعی که شش-هفت سالم بود در سال ۱۹۸۴ واترپلو را شروع کردم. آن زمان بخاطر افتخاراتی که یوگوسلاوی در قهرمانی‌های اروپا و المپیک کسب می‌کرد و افرادی چون "ایگور میلانوویچ" را می‌دیدم، باعث بالا رفتن انگیزه در من می‌شد که همین مسئله دلیل اصلی بود تا ورزش واترپلو را به صورت جدی آغاز کنم. از خوش شانسی من نیز استخری نزدیک خانه ما در "بلگراد" بود و وارد رشته واترپلو شدم.

به دلیل موفقیت‌هایی که تیم ملی ما، آرزوی رسیدن به جایگاه چنین ورزشکاران بزرگی را در سر داشتم تا در کنارشان قرار بگیرم. رسیدن به چنین هدف بزرگی خیلی هم کار آسانی نبود اما عملی شد. با وجود شرایط آن زمان، وقتی می‌بینم پله پله مسیر را طی کرده و در کنار افرادی چون "میلانوویچ" قرار گرفته‌ام باعث انرژی است و می‌توانم در ادامه راه نیز پر انرژی فعالیت باشم.

چه هدفی باعث شد ایران را به عنوان فعالیت مربیگری انتخاب کنید؟

ابتدا باید بگویم در مورد شغل به چشم یک شغل عادی به این مسئله نگاه می‌کردم مثل هر شغل دیگری. وقتی هم که حرفه مربیگری بین‌المللی را به عنوان یک شغل انتخاب می‌کنید هر جا که پیشنهاد شد و شرایط آن فراهم بود، برای ارائه داشته‌های خود باید بروید.

با این حال از آن جایی که دنیای واترپلو خیلی دنیای بزرگی نبود و تیم ملی ایران سرمربی می‌خواست، این پیشنهاد به من داده شد و به ایران آمدم.

واقعیت واترپلوی ایران با ذهنیت شما چه اندازه متفاوت بوده است؟

اولین باری که واترپلوی ایران را دیدم سال ۲۰۱۵ و در مسابقات فیناترافی بود. نمی‌خواهم بگویم آدم خیلی ویژه‌ای هستم ولی اختلاف خیلی زیادی است بین واترپلوی ایران و واترپلوی پیشرفته دنیا! طی این چند سالی هم که در ایران هستم سعی داشته‌ام این واترپلو پیشرفته را انتقال دهم، هم برای وحید که کمک مربی من است و هم به ورزش ایران. طی اردوها و مسابقاتی که در کنار تیم ملی ایران بوده‌ام، اختلاف سطح‌ها و ضعف‌ها را دیده و سعی می‌کنم علم روز واترپلو را به این رشته در داخل کشور شما انتقال دهم.

در این چند سال نیز همیشه سعی کرده‌ام پیشرفت داشته و تغییراتی ایجاد کنیم،‌ بخش‌هایی را هم تغییر داده‌ایم که چشم‌گیر هم هستند. اما برای اینکه بتوانیم فاصله موجود را کم کنیم کاری نیست که در یک شب انجام داد. بعضی‌ها می‌گویند فاصله زیادی داریم و کار زود بازده را از ما می‌خواهند! خسته شده‌ام که هر بار این مسئله را توضیح دهم و فقط سرم را تکان داده به آن‌ها می‌گویم باشد. خیلی‌ها می‌گویند قهرمانی نمی‌خواهیم اما باید در سطح اول دنیا واترپلو بازی کنیم، اما باید گفت این خواسته هم به این زودی شدنی نیست. باید واقعیت را پذیرفتم که فاصله خیلی زیادی بین ایران و کشورهایی است که ۲۵ تا ۲۶ سال در سطح یک واترپلوی دنیا بازی می‌کنند. بخش‌ها و فازهای زیادی وجود دارد، باید روی آن‌ها کار کرد تا پیشرفت حاصل شود که آن هم به این زودی‌ها حاصل نمی‌شود.

در سال ۲۰۱۵ ایران عنوان قهرمانی مسابقات فیناترافی را کسب کرد ولی شما در ترکیب تیم تغییر نسل ایجاد کردید، دلیل شما برای این تصمیم چه بود؟

بازیکنان ایران تا به یک موفقیت جزئی دست پیدا می‌کنند حس می‌کنند کافی است و دیگر نیازی برای تلاش بیشتر نمی‌بینند. با این حال جوانانی که به تیم اضافه کردیم پیشرفت کرده‌ و نشان داده‌اند که چندین پله بالاتر آمده‌اند. در تورنمنت کشورهای اسلامی این مسئله را حتی از نظر نتیجه هم نشان دادیم. در مسابقات قهرمانی آسیای توکیو نیز حتی شانس رسیدن به مدال برنز را داشتیم و در یک قدمی آن را از دست داده و در پنالتی به چین باختیم. خود وحید(مربی تیم ملی) بهتر از من می‌داند، آخرین باری که ایران به چین نزدیک بوده چندین سال پیش بوده، این پروسه‌ای که طی کرد و الآن باز هم به چین رسیده‌ایم قابل ملاحظه است. نمی‌خواهم بگویم که من این کار را کرده‌ام اما ملی‌پوشان و تیمی که به این نتیجه رسیده باید این روند رو به رشد را ادمه بدهند چون تنها با صبر این نتیجه حاصل می‌شود.

همانطور که گفتم مشکل کلی که در بین بازیکنان ایران داریم این است که آن‌ها با یک موفقیت کوچک راضی می‌شوند. آن‌ها فکر می‌کنند به حدی رسیده‌اند که کافی است و دیگر دوست ندارند به خودشان فشار بیاورند. با چیزهای کوچک اشباع می‌شوند. رویای رسیدن به درجات بزرگ‌تر را ندارند و برای آن نمی‌جنگند. من می‌دانم که سخت بوده و بعضا بخاطر فشاری که به آن‌ها می‌آوریم از ما دلخور می‌شوند، اما وقتی می‌گویم باید بهتر شویم یعنی باید کار بیشتری انجام ‌دهیم. با این حال تا زمانی که ما هستیم دست از این فشار و تلاش زیاد برنمی‌داریم و باید رو به جلو حرکت کنیم، به عقب برنمی‌گردیم.

از نظر شما بازیکنان ایرانی در مسائل روانشناسی ضعف دارند؟

آن انگیزه‌ای که خودم داشتم تا به جایگاه شخصی مثل "میلانوویچ" برسم و تا آخرین روز بازی به آن ادامه می‌دادم، در بین ملی‌پوشان ایران نیست. تا آخرین روز باید بدانیم که گذشته برای گذشته است و اگر امروز می‌خواهیم کاری کنیم باید برای آن تلاش کرد، در غیر اینصورت نمی‌توان پیشرفت کرده و رو به جلو رفت.

دست آوردها تنها باید به آن‌ها انرژی بیشتی بدهد تا رو به جلو حرکت کنند. یک فیلسوف چینی می‌گوید: "به تو نمی‌گویم چقدر می‌پریدی، می‌گویم چقدر می‌پری" خیلی ساده هم می‌توان گفت: "الآن چه چیزی هستی؟"

چطور می‌توان این ضعف را برطرف کرد، ایده‌ای دارید؟

من حتی یک لحظه هم به بازیکنانم اجازه نمی‌دهم تا از خود راضی باشند، با تمرینات و فشاری که به آن‌ها وارد می‌کنم باید رو به جلو حرکت کنند. وقتی می‌توانیم بهتر شویم باید بهتر شویم، فاصله‌ای که با صدر و قهرمانی داریم را می‌دانیم، باید آن را کم کرده و ب قهرمانی برسیم.

انتظار فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلوی ایران در زمان عقد قرارداد چه بود؟

در این مقطع و چند سالی که من به عنوان سرمربی در کنار تیم ملی ایران بوده‌ام تیم ملی بیش از آن چیزی که انتظار داشتیم جواب پس داده است، تغییرات را از روی نتایج هم اگر دنبال کنید پیشرفت داشته‌ایم. هدف آخر ما هم بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا بود که باید ببینیم چه کاری را می‌توانیم انجام دهیم. امال اگر به نتایج ما در این مدت نگاه کنید، خواهید دید که ایران در همه‌ی مسابقات چند وقت اخیر خود یا با مدال برگشته و یا نتایج تیم بهتر از قبل بوده است.

از نظر کادرفنی و شما، تا امروز چه تورنمنتی بیشترین تاثیر را روی روند آماده‌سازی تیم داشته است؟

همه‌ی تورنمنت‌ها برای ما خوب بود چون برای همه‌ی آن‌ها برنامه داشته‌ایم ولی زمان می‌خواهد تا توضیح دهم.

از لیگ واترپلوی ایران شروع کنیم، باید ببینیم چند مسابقه در طول یک فصل لیگ‌برتر داریم؟ اگر کشورهای پیشرفته را مطالعه کنید حدودا در یک فصل لیگ ۵۷ مسابقه برای هر بازیکن دارند اما در ایران، به طور کلی برای هر بازیکن تنها ۱۲ مسابقه وجود دارد. برای بازیکنان سطح اروپا مسابقاتی اعم از جام اروپا و تورنمنت‌های مختلف هم وجود دارد که اگر همه آن‌ها را با هم جمع کنیم بالای ۱۰۰ بازی برای هر بازیکن در طول سال می‌شود، اگر بازی‌های ملی را هم حساب کنید بازیکنان حرفه‌ای دنیا بالای ۱۲۰ بازی را در سال دارند. دقت کنید می‌بینید که آن‌ها تجربه بسیار زیادی را در جریان این مسابقات کسب می‌کنند که نتیجه آن پیشرفت در کارهای فردی و تیمی است. همین مسائل باعث بالاتر رفتن سطح آن‌ها می‌شود و ایران از این نظر اختلاف زیادی با سطح اول دنیا دارد. این اقدامات تا به حال وجود نداشته و الآن اردوی تدارکاتی وقتی است که ما باید همه این تجربیات را در چند اردو کسب کنیم و عملا کاری است نشدنی!

با این وجود فدراسیون ایران برنامه‌های پیش‌بینی شده ما و هر آنچه که قرار بود انجام دهد را به بهترین نحو انجام داده، مطمئنا نتایج ما نیز از شروع دوره‌های آماده‌سازی‌ها تا پایان و در دوره‌های مختلف آماده‌سازی یکسان نخواهد بود. از شروع تا پایان هدف بالاتری را در نظر می‌گیریم، اگر نتایج روز اول را در روز پایانی بگیریم درست نیست و اگر از سطح روزهای ابتدایی ضعیف‌تر باشیم خوب نیست. گاها از نتایج ما در روند آماده‌سازی انتقاد می‌کنند اما درست نیست. ما در روند آماده سازی‌ خود برنامه‌هایی داریم که باید آن‌ها را امتحان کنیم تا به پیشرفت برسیم، کسب نتایج ضعیف در یک مسابقه تدارکاتی به معنای ضعف تیم نیست و ‌شاید در حال تمرین یک برنامه جدید هستیم. حتی در بعضی مواقع می‌خواهیم ببازیم تا یاد بگیریم. برای مثال اگر کسی از ما انتقاد می‌کند که چرا باخته‌ایم، باید توجه کند که  در آن اردوی تدارکاتی تیم در چه شرایطی از مراحل آماده‌سازی فیزیکی بوده‌ است.

در مورد فاصله واترپلوی ایران با آسیا چه نظری دارید؟

ژاپن و قزاقستان تیم‌های اول آسیا هستند که برنامه ریزی خوبی برای ملی‌پوشان خود کرده‌اند. ملی‌پوشان ژاپن الآن در لیگ مجارستان بازی می‌کنند. صربستان و ژاپن در المپیک ریو مقابل هم بازی نزدیکی داشتند، هرچند که صربستان این تیم را برد اما ببینید چقدر پیشرفت داشته‌اند که چنین بازی نزدیکی را با یکی از قطب‌های واترپلو انجام می‌دهند. با این اوصاف باید گفت فاصله ما با تیم‌های اول و دوم آسیا زیاد است. اگر چنین سطحی را می‌خواهیم باید مثل آن‌ها تمرین کنیم.

هیچکس دوست ندارد در یک مسابقه ببازد ما نیز همینطور. اما اگر ببازیم هم باید با تیم‌های قدرتمند بازی کنیم، فاصله را دیده و برای برطرف کردن آن تلاش کنیم. نباید با یک باخت مقابل تیم‌های بزرگ از بازی ‌کردن با آن‌ها بترسیم چون نتیجه آن پیشرفتی است کم کم حاصل می‌شود. حتی اگر با ۱۵ اختلاف گل هم باختیم باید این روند را ادامه دهیم تا به سطح بالاتری برسیم، همه‌ی تیم‌های بزرگ دنیا این مراحل را طی کرده‌اند و الان به قطب واترپلو تبدیل شده‌اند. حتی کشوری مثل صربستان هم این مراحل را مثل دوران کودکی پشت سر گذاشته است تا الآن تنها به مدال نقره و طلا فکر کند.

طبق گفته چینی‌ها ایران حریف اصلی آن‌ها در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا نیست، با این حال شانسی برای کسب مدال می بینید؟

هرکسی می‌تواند نظر خود را داشته باشد. من نیز موافقم و خوشحالم که چین روی ایران حساب نمی‌کند و از این خبر خوشحالم(با خنده). به همان اندازه که چین شانس مدال دارد ما هم شانس مدال داریم.

گروه ایران در مرحله مقدماتی بازی‌های آسیایی را چطور می‌بینید؟

گروه نرمالی داریم اما با این حال همه از الآن در مورد بازی رده‌بندی و مدال صحبت می‌کنند. باید بدانیم که بازی در گروه برای صعود، رسیدن به نیمه‌نهایی و فینال سخت است. هیچکس در مورد کره، سنگاپور و حتی اندونزی صحبت نمی‌کند، اگر شما جدول را خیلی ساده بچینید می‌بینید که شاید مجبور باشیم با اندونزی برای صعود به مراحل بالاتر بازی کنیم. اندونزی تیمی است که در حال حاضر با مربی صربستانی کار می‌کند. باید متوجه باشیم که در ورزش دو دو تا همیشه چهارتا نیست اما در ایران به این مسئله توجه نمی‌کنند.

ان‌شاءالله که همه بازیکنان ما سالم باشند و به بازی‌ها برسند اما، کسی نمی‌گوید اگر یکی از بازیکنان را از دست بدهیم چه می‌شود! باید در مورد همه چیز فکر کنیم و اینکه از الآن بگوییم مدال می‌آوریم یا نه درست نیست چون نمی‌توان گفت. سوال درستی نیست و برای خود من هم سخت است جواب آن را بدهم که مدال می‌آوریم یا نه! روی کاغذ شانس داریم اما باز هم همه چیز بستگی به شرایط دارد.

دفعه گذشته به خود شما(خبرنگار ایسنا) گفتم: اگر به من قول بدهید که چه زمانی ازدواج می‌کنید من هم قول می‌دهم مدال بیاوریم.(با خنده)

مصدومیت دروازه‌بان تیم ملی برطرف شده است؟

ناراحتی قلبی که "امید لطف‌پور" داشت خوشبختانه حل شد و از این جهت خدا را شکر می‌کنیم. اما همین چند روز پیش امیر دهداری از ناحیه بینی و خود لطف‌پور هم از ناحیه انگشت دچار شکستگی شدند.

این انتقاد که واترپلوی ایران از همه ظرفیت‌های خود استفاده نمی‌کند را قبول دارید؟

برای پاسخ به این سوال من ابتدا یک سوال ساده را از شما می‌پرسم، اگر شما متناسب با نظر مدیر خود کار نکنید و رئیس ناراضی باشد، چگونه با هم کار می‌کنید؟ شاید در ایران ممکن است و من نمی‌دانم! وقتی کسی کاری را درست انجام نمی‌دهد نمی‌توان گفت آفرین آفرین آفرین! این افرادی هم که می‌گویند این تیم از بین همه ظرفیت واترپلوی ایران نیست، به من بگویند ظرفیت را در چه چیزهایی می‌دانند. کسی که بیشتر از هر کسی خراب کاری کند سوپر استار یا ظرفیت واترپلو است!؟

اول از هر چیزی به من بگویید ظرفیت شناسی را چه کسی انجام می‌دهد؟ ما از ابتدا با بازیکنان مختلف کار کرده‌ایم، بعضی از آن‌ها با رفتارهای نامناسب خودشان از تیم رفته‌اند. وقتی نمی‌توانند با روش ما کنار بیایند باید کنار روند، افرادی که اینگونه نقد می‌کنند روزهایی که این افراد امتحان شدند را ندیده‌اند! صرفا داشتن قد، هیکل، شوت قوی و سابقه ظرفیت نیست، ما همه را امتحان کرده‌ایم و وقتی کاری که می‌خواهیم را انجام نمی‌دهند ادامه همکاری شدنی نیست، باید کنار روند.

موضوع دو چیز است، یا آن‌ها نمی‌خواهند با روش ما کار کنند و یا اینکه هر چیزی که خودشان می‌خواهند را انجام می‌دهند. خیلی ساده است، در رابطه سرمربی و بازیکن معلوم است که چه کسی باید هدایت کند. بدتر از این موضوع‌ها هم وجود دارد، بعضی از این بازیکنان این دیدگاه را دارند که خودشان به مربی بگویند که چه کاری را انجام دهد! این موضوع مهم نیست که شما چه بازیکن یا خبرنگار خوبی هستید، باید ببینید مربی و رئیس از شما چه چیزی می‌خواهند. تا زمانی که من هستم شرایط این است.

نمی‌خواهم عدد بگویم اما همه بازیکنان را دیده‌ایم، بهترین‌ها را به تیم ملی دعوت کردیم. برخی از آن‌ها خیلی مودبانه گفتند نمی‌آیند و یک سری هم در سیستم ما نتوانستند بازی کنند. اما یک سری هم فکر می‌کردند تیم ملی پارک است و خودشان کاری کرده‌اند که از تیم کنار رفته‌اند. باید با روش من پیش رفت وگرنه خداحافظ آقای محترم!

برخی معتقدند شما مربی هستید که روی بازی سرعتی تاکید دارید، این صحبت درست است؟

بله، قطعا ساختار را عوض کرده‌ایم اما هماهنگی که مد نظر ما که توضیح آن هم سخت است، متغیرهای زیادی می‌خواهد تا به نتیجه دلخواه برسیم. در همه زمینه‌ها تغییراتی را ایجاد کرده‌ایم و این بحث سرعت تنها در شنا و انتقال توپ نیست، سرعت در عکس‌العمل، تصمیم درست در لحظه، تشخیص موقعیت در زمان کم و انتخاب مسیر درست از جمله مواردی است که باید در آن‌ها به سرعت بالا رسید.

اینکه سرمربی عصبانی هستید، درست است؟

نه، وحید رضایی من را بهتر از هر کسی می‌شناسد. شاید این نگاهی که هست بخاطر این است که بازیکنان نمی‌دانند چه زمانی وقت شوخی و خنده است، و چه زمانی وقت کار جدی. موقع کار باید جدی بود. اگر بخواهیم اجازه دهیم هر کسی مثل همان بازیکنانی که کنار رفته‌اند، کار خودش را کند نمی‌توان کار را پیش برد. اگر من قابل تحمل نیستم و سیستم من را نمی‌خواهد می‌روم اما وقتی قرار است کار انجام شود و پیشرفت کنیم، باید موقع کار جدی باشیم.

من نمی‌توانم مثل بقیه با بازیکنان رفیق باشم اما در این مسیری که مشخص است، اگر مشکلی باشد می‌توانم آن‌ها را کمک کنم. من نمی‌توانم با آن‌ها رفیق معمولی باشم و یک قل و دو قل بازی کنم، باید فاصله‌ی مشخصی بین من و آن‌ها باشد تا کار کنیم. از مربیایی نیستم که عدم دانش خود را به وسیله رفاقت با بازیکنان بپوشانم تا جایگاه خود را حفظ کنم،‌ بگویم شما هر کاری می‌خواهید بکنید و من هم هر سال مربی بمانم. اگر این شرایط به وجود آید آنجا است که تو(مربی) باید به بازیکنان بگوید چشم!

این عصبانیت من حتی گاهی پیش بینی شده است تا بعضی اوقات آن‌ها را در شرایط سخت قرار دهم تا ببینم چه عکس‌العملی را در شرایط سخت خواهند داشت. برای اینکه بازیکنان را امتحان کنیم باید آن‌ها را تحریک کنیم تا ببینیم تحت شرایط سخت چه عکس‌العملی خواهند داشت.

رضایی(مربی تیم ملی واترپلو): اینکه بازیکن و سرمربی در تمرینات از سر و کول هم بالا روند درست نیست و همه می‌دانند. کی‌روش هم بازیکنانی را که نمی‌خواهد کنار می‌گذارد اما بهترین نتیجه را می‌گیرد پس مهم نتیجه گیری است. خود بچه‌های تیم نیز چیریچ را مربی خشن، جدی و جنگنده می‌دانند و او را قلبا دوست دارند، ملی‌پوشان تیم الکساندر را می‌پرستند.

اینکه از وحید رضایی حرف شنوی دارید درست است؟

می‌دانم این حرف‌ها را چه کسانی می‌زنند، بنویسید که چیریچ از رضایی حساب می‌برد(باخنده). با هم مشورت می‌کنیم اما تصمیم گیرنده اصلی من هستم و با این حال از وحید کمک می‌گیرم.

دوست دارید که بعد از بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا باز هم در ایران بمانید؟

قرار داد فعلی من تا بازی‌های آسیایی اندونزی است اما، اینکه دوست دارم یا نه باید بگویم بله دوست دارم. ولی طرف دیگر قرارداد فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلوی ایران است که باید دید چیریچ را می‌خواهد یا نه.