آمریکا ایران را به سمت افراط یا تفریط خواهد برد

مثالی می زنم؛ به یک بچه شکلات میدی، پولِ عیدی اش رو می گیری، یا بهتر بگم با دادن تقریبا هیچ، امتیازی ویژه ازش خواهی گرفت. آنچه ما فهمیدیم؛ این کل بحث آمریکا با ایران امروز است، آنها شکلاتی رنگی را تکان دادند و ما مبهوت شدیم. احتمالاچراغ سبزی برای فروش نفت!، مجلس ما هم ۲.۳۰۰.۰۰۰ بشکه فروش نفت در روز که به زعم همه کارشناسان دور از دسترس است را تصویب کرد، یعنی “کسری بودجه” را تصویب کرد، در واقع “افزایش تورم” را تصویب کرد، 

تمام مقامات مسوول آمریکایی هم متفق القول گفتند تحریم ادامه دارد حتی با شرایطی ویژه تر«بخوانید؛ سخت تر» غیر از سانتریفیوژهای ایران، موشک های ایران و حقوق بشر هم مدنظر است، بایدن آمده تا با پنبه سر بِبُره، چون احساس کرده که میشه، ما هم نشون دادیم که آنقدر سخیف عمل کردیم که آنها بتوانند. تعجب می کنم زمانی که سخنگوی دولت می گوید: «زمستان برجام هم به پایان خواهد رسید».

ربیعی سخنگوی دولت می گوید:«با تجربه سال‌هایی که پشت سر گذاشته، دولت اطمینان دارد در ماه‌های نزدیک آینده، دولت امریکا چاره‌ای جز تن‌دادن به روند صلح جهانی و پایان دادن به ظلم علیه ایران نداشته و در آینده‌ای بسیار نزدیک، زمستان برجام هم به پایان خواهد رسید و فصل تازه‌ای از تعامل با جهان که رضایت و امنیت اقتصادی بیشتر برای مردم ما و البته همه ملت‌های منطقه فراهم می‌کند به وجود خواهد آمد.» اما دیدیم که به راحتی گفتند خبری از آزادسازی منابع ارزی بانک مرکزی وجود ندارد و آزاد شدن میلیاردها دلار پول ایران در کره، یک گزارش اشتباه بوده است. دوستان دو راه داریم : ۱- به همین منوال ادامه دهیم و فشارها به حد انفجار داخلی برسد که خواسته دشمن است۲- مذاکره کنیم، البته نه از زاویه ضعف، و حتما نه با غربی ها، بلکه با همسایگان و عرب های منطقه، اولین مذاکرات ما می تواند با همسایگان عرب خود که هر روز یکی از آنها را در آغوش اسراییل درمی یابیم شروع شود، راه مودت و اشتراکات دینی و منطقه ای را محک بزنیم. مسیر آمریکا مسیر افراط و تفریط است، یا جمهوری اسلامی تسلیم می شود یا به سمت بمب هسته ای می رود که تکلیف مشخص است. پیشنهاد: حال آیا می توان کاری کرد که از این منجلاب سیاسی و اقتصادی که می رود مسایل اجتماعی را نیز دستخوش تغییرات کند، رها شویم؟ بله؛ مذاکرات آرام، شمرده و متین با همسایگان بخصوص در حوزه خلیج فارس و اعراب، اما با کیاست، تخصص و تجربه، باید با قدم های آهسته اما پیوسته برای بهبود روابط در منطقه گام برداریم، دوم اینکه در دیدار بر سر میز غربی ها لبخند هم بزنیم و از تعهد برای حصول توافقاتی هم بگوییم اما نه صرفا تصمیم برای برجامی سخت تر، البته شاید مجبور باشیم بپذیریم بخشی از آنچه را نمی خواهیم، ثالثا دیپلماسی فعالی با همه ی کشورهای دنیا ایجاد شود تا موازنه ای بوجود آید و سوءاستفاده ها کم گردد. به هر شکل حکومت راه سختی پیش رو دارد و باید خود را آماده سناریوهای مختلفی کند. اما شاید در آخر، راهِ حل همان ممکن کردنِ «گفتگوی ناممکن» باشد.