سرپرست صندوق بازنشستگی کشوری در یادداشتی به "مناسبت یکصدسالگی این صندوق" تاکید کرد؛
تدوین برنامه جامع بلندمدت، نیاز امروز صندوقهای بازنشستگی
با این فرض که هدف اولیه شکل گیری صندوق های بازنشستگی، ایجاد ارزش افزوده برای سرمایه شاغلان و تامین آینده آنان پس از پایان دوران اشتغال باشد، مهم ترین پرسشی که در آستانه بازنشستگی به ذهن ذینفعان صندوق ها می رسد این است که صندوق های بازنشستگی چقدر به این هدف نزدیک یا از آن دور شدهاند؛ و اینکه آیا امروز بعد از گذشت یک قرن از شکل گیری نهاد بازنشستگی، می توانیم جایگاه و پایگاه مستحکمی برای صندوق های بازنشستگی به ویژه صندوق های بازنشستگی دولتی در ایران قائل باشیم؟
به نقل از اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل صندوق بازنشستگی کشوری، نعمت الله ترکی در یادداشتی بهمناسبت فرا رسیدن ۲۲آذرماه سالروز تاسیس صندوق بازنشستگی کشوری و تصویب نخستین قانون استخدامی در ایران اسلامی، نوشت: ماهیت اقتصادی و اجتماعی صندوق های بازنشستگی باعث می شود تا این نهاد در سراسر جهان با ماهیت و ابعاد متنوع و چالش های متعددی دست به گریبان باشد. صندوق بازنشستگی کشوری هم به عنوان قدیمی ترین صندوق بازنشستگی دولتی در ایران، نهادی پویا و اثرگذار است که در طول تاریخ یکصدساله بیمه و بازنشستگی کشور و به موازات دگرگونی های تاریخی کشور، دستخوش تغییرات زیادی شده و مدیران آن با توجه به شرایط زمان و مطالبات ذینفعان آن، به تصمیمات تاثیرگذار و گاه دشواری گردن نهاده اند؛ تصمیماتی که بعضا تا به امروز گریبان صندوق بازنشستگی کشوری و ذینفعان آن را رها نکرده است.
به نظر می رسد آنچه که ماهیت صندوق های بازنشستگی را در کشورمان، به گونهای متفاوت از دنیا تعریف میکند، برعهده گرفتن تعهدات و برنامه های حمایتی جدا از تعاریف بین المللی و استانداردهای بیمهای است که در نتیجه موجب شده است تا این صندوق ها پس از یک قرن، دستخوش پیچیدگی های بیشتر و چالش های روزافزون، همچون ناترازی و پایین آمدن نسبت پشتیبانی، باشند.
در همین خصوص و تنها در صندوق بازنشستگی کشوری، عدد پشتیبانی از استاندارد شش به عددی پایین تر از یک یعنی حدود نیم (۰/۵) رسیده است؛ به این معنی که ورودی های این صندوق که همان کسورپردازان باشند، به نسبت خروجی یا همان بازنشستگان عزیز، دچار کاهش شده و این صندوق را با یک ناترازی تاریخی مواجه کرده است.
از منظر آسیب شناسی سیستمی، صندوق بازنشستگی کشوری اگر با اصلاحات و ترمیم های اساسی به ویژه در حوزه اصلاحات پارامتریک، خود را بازآرایی نکند، امکان بهبود شرایط آن چندان آسان و کوتاه مدت نخواهد بود.
امروزه با صدساله شدن نظام بازنشستگی در کشورمان، تامین آرامش و امنیت خاطر برای بیش از یک میلیون و ۷۰۰هزار بازنشسته کشوری، تنها در سایه برنامه ریزی های جامع، چندوجهی و بلندمدت میسر است؛ برنامهای که مورد وثوق لایههای سیاست گذاران تا کارشناسان بیمه و بازنشستگی باشد تا در کنار تامین نیاز بازنشستگان فعلی، به تامین آتیه شاغلان امروز و بازنشستگان فردا و حق بهره مندی بیدغدغه از دوران بازنشستگی توجه جدی شود.
این مهم با بازنگری جدی در مدیریت اقتصادی صندوق بازنشستگی کشوری و افزایش ظرفیت و اثرگذاری این صندوق در حوزه اقتصادی و گردش مالی کشورمان و به دنبال آن کاستن از وابستگی به بودجه دولتی و تقویت بنگاه داری از یکسو و از سوی دیگر، اجرای اصلاحات پارامتریک و سیستمی امکان پذیر خواهد شد. شرایطی که بدون یک برنامه جامع عملیاتی نخواهد شد.
بهره برداری از تجربیات بیمه ای دیگر کشورها نیز چراغی روشن فراروی سیاست گذاران، مدیران و کارشناسان امر خواهد گذاشت تا به دور از ابهام و کلی گویی، برنامهای دقیق و شفاف برای آینده صندوق بازنشستگی تهیه نمایند و با پذیرش هزینه های پایین تر در این مرحله، از هزینه های سنگین احتمالی آینده بکاهند.
ارسال نظر