عید قربان، عید بندگی. عیدی که آن را با نام حضرت ابراهیم و اسماعیل می‌شناسیم.

عید قربان، عید بندگی. عیدی که آن را با نام حضرت ابراهیم و اسماعیل می‌شناسیم.

 ابراهیمی که در راستای اطاعت از فرمان الهی از عزیزترین دلبستگی دنیایی خود دل برید.

 ابراهیم، پیامبری که این توان را داشت تا از فرزندش دل بریده‌ و او را به قربانگاه بفرستد. 

ابراهیم، پیامبری که الگوی خوبی برای تمام پیروان خود است و ما که یکتاپرستی را از او به یادگار داریم، شایسته است در تمامی مراحل زندگی ادامه دهنده راه ایشان باشیم.

 در شرایطی که بیماری کرونا شرایط سختی را بر جهانیان عرضه داشته، ما ایرانیان نیز به واسطه عوامل مختلف، دوران بسیار سختی را می گذرانیم و 

بهتر است از دلبستگی‌های ساده خود دل بپوشیم و از سفر و کافه و رستوران رفتن، و برگزاری دورهمی و مجالس نچندان ضروری دوری کنیم. 

در روزگاری که عده زیادی از هموطنانمان، کادر درمان و کادرهای خدمت رسان به واسطه این بیماری جان خود را از دست داده‌اند، بر ما است تا آنجا که می توانیم از دلبستگی های ساده و نه چندان مهم خود دل بپوشیم تا بتوانیم از این اقشار زحمتکش حمایت کنیم و گام کوچکی برداریم تا بیماری گسترش پیدا نکند. 

 در دین ما آمده است، هرکس در نجات جان انسانی بکوشد، جان همه انسانها را نجات داده است و ما می‌توانیم با نجات جان خودمان و عزیزانمان به نجات جان همه انسان‌ها کمک کنیم.

عید قربان امسال، عید متفاوتی شده است؛ حاجیان به مکه نرفته‌اند و آنها که  هرسال  قربانی نذر داشتند باید با رعایت پروتکل های بهداشتی نذر خود را ادا کنند.

اگر ابراهیم آن زمان توانست از عزیزترین دلداده خود دل بپوشد، ما که ادعای پیروی و تبعیت از آیین او را داریم می‌توانیم از لذت های ساده زندگی خود بگذریم.

یادمان باشد که این روزها که بسیاری از افراد، در تامین نان شب خود محتاج هستند و مجبورند فارغ از تمام دغدغه های بهداشتی، ساعات بسیاری از روز را در شهر و در ارتباط با آدم ها بگذرانند ما می توانیم بخشی از نذر خود را که هر ساله در محرم و صفر «ماه‌های پیش رو» خرج عزاداری سید و سالار شهیدان می‌کردیم، در راه حمایت از این افراد به طوری که عزت‌شان لطمه نبیند هدیه کنیم.

 روزها میگذرد و هر روزگاری شرایط خاص خود را به همراه دارد و این وظیفه ماست که بتوانیم در هر شرایطی بهترین تصمیم را گرفته و یاور دین و هم وطنان خود باشیم.