زندگی پسر ۱۱ ساله با قلاده سگ + تصاویر

پدر و مادر یک پسر ۱۱ ساله در چین او را با استفاده از قلاده و طناب بسته و از جایی به جای دیگر می برند تا بتوانند رفتارهای این پسربچه را کنترل کنند.

سال هاست که خانواده ژی گوبیائو که در حال حاضر ۱۱ ساله است او را با طناب می بندند و با قلاده در این مدت زندگی کرده است

معلولیت ذهنی در این پسر زمانی که بسیار کم سن و سال بود، تشخیص داده شد و از وقتی که حدوداَ شش سال داشت، از خانه بیرون می رفت و به اموال همسایه ها خسارت می زد.

خویشاوندان او که چای کارانی فقیر هستند، مجبور شدند که درآمدِ نزدیک به یک سال خودشان را برای جبران خسارتهایی که این پسر به بار آورده بود، صرف کنند. حال آنها ظاهراً راهکار دیگری جز بستن او پیدا نکرده اند.

پدربزرگ گوبیائو می گوید که نوه اش هنگام تولد دچار آسیب مغزی شد. آن روز به دلیل زلزله، رساندن مادر به بیمارستان برای زایمانامکان پذیر نبود. خانوادۀ او که از رفتارش عاصی شده بودند، پولهایشان را جمع کردند تا او را پیش پزشکان محلی ببرند.

پدربزرگ گوبیائو می گوید که تنها کاری که این پزشکان کردند این بوده که توصیه کنند تا پسر را به پکن یا شانگهای ببرند تا درمانهای تخصصی تری برایش انجام شود. سفری که خانوادۀ او امکان مالیش را ندارد.

هر روز صبح که ژی جانتو (پدربزرگ) از خواب بیدار می شود، نوه اش را به یک ستون می بندد. البته او قصد آزار پسر را ندارد، بلکه هدفش حفظ سلامتی Health پسر و جلوگیری از ورشکستگی خانواده است.

رفتارهای او همچنین خرج زیادی هم روی دست خانواده می گذاشت. آنها مجبور بودند که خسارت شیشه هایی که گوبیائو می شکست و کاشی هایی که از سقفهای مردم می شکست را بپردازند.

تا زمانی که پسر به ۱۱ سالگی برسد، خانواده اش مجموعاً مجبور به پرداخت ۱۶۰۰ دلار خسارت شده بودند. این میزان تقریباً برابر با درآمد یک سال خانواده است. از نظر آنها چارۀ دیگری جز محدود کردن تحرک گوبیائو وجود نداشت.

بستن گوبیائو به سایر اعضای این خانوادۀ شش نفره اجازه می دهد تا به کارشان در مزارع چای بپردازند. در دهکدۀ دویست نفره ای که این پسر و خانواده اش در آن زندگی می کنند، کار اغلب ساکنان کشاورزی است. پدربزرگ و مادربزرگ گوبیائو چای کار هستند و همچنین مسئولیت مراقبت از او را بر عهده دارند. والدین گوبیائو هم از خواهر او مراقبت می کنند و هم در مزرعه کار می کنند.

این خانواده یک بار موفق شدند تا ۱۵۰ دلار پس انداز کنند و گوبیائو را به دکتر ببرند. جانتو (پدربزرگ) می گوید که پزشکان روستایی او را در بیمارستان نپذیرفتند و فقط توصیه کردند که پسر را به پکن یا شانگهای ببرند. این خانواده که به سختی شکم خود را سیر نگه می دارند، توان تامین خرج چنین سفرهایی را ندارند.

جانتو گاهی اوقات که به مزرعه می رود، مجبور است که پسر را به کمر خود ببندد. او می گوید که بزرگترین کابوسشان این است که گوبیائو خودش را از طناب خلاص کند. او می گوید:اوضاع بدتر و بدتر می شود؛ ما پیر می شویم و او روز به روز بزرگتر و قویتر می شود .یکی و دو سال دیگر، گوبیائو قویتر از آن خواهد شد که بتوان با طناب کنترلش کرد. پدربزرگ نمی داند که آن وقت چه باید بکند.