جناب آقای رئیس‌جمهوری، خیابان مقامات یک طرفه است

به نام او که هرچه بخواهد همان می شود

جناب آقای رییس جمهوری جنابعالی بهتر از هرکس می دانید که در این چهل سال همه مقامات دولت ها در یک خیابان یکطرفه با مردم گفتگو کرده اند و هیچ گاه پاسخگوی نمایندگان رسانه های تخصصی و عمومی خصوصا مطبوعات به عنوان نمایندگان مردم نبوده اند.

مقامات ارشد دولت ها در این سال ها معمولا به سه گونه با مردم صحبت کرده اند.

نوع اول که مردم را در یک محل جمع کرده و ساعت ها در آفتاب و گرماو سرما نگه داشته و بعد برای آنها سخنرانی یکطرفه کرده اند.

نوع دوم که خبرنگار مورد نظر صدا و سیما را مقابل خود نشانده و به عنوان یک بله قربان گو و مجسمه سکوت، سوالات از پیش تعیین شده را قرایت و سرتکان داده است.

نوع سوم که تعدادی خبرنگار از رسانه های مورد توجه دفتر اطلاع رسانی دولت را جمع کرده و هرکدام سوالی را مطرح کرده و صدا سیما مجموعه آن را یا بخشی از آن را مستقیم یا غیر مستقیم پخش کرده است.

البته نوع چهارمی هم گاهی بوده است که مربوط به رسانه های از ما بهتران بوده و هر از چندی مقامات با رسانه های خارجی به صورت اختصاصی به گفتگو نشسته و با حوصله به سوالات خبرنگار خارجی پاسخ داده اند.

 جنابعالی بهتر از هر کس می دانید که مصاحبه‌ها و گفت‌وگو‌های دستجمعی  با خبرنگاران هم فقط به درد خبرگزاری‌ها و صداوسیما می‌خورد.

تقریبا حتی پاسخگویی هیات دولت هم بعد از جلسات به درد رسانه های مکتوب نمی خورد و صدا و سیما و خبرگزاری ها از آن بهره می برند و حضور خبرنگاران رسانه مکتوب و روزنامه ها بیشترنمایشی و برای گرم کردن دکان مصاحبه شونده ها است.

مجلات و هفته نامه و ماهنامه و فصلنامه که دیگر جای خود دارند و اصلا در اخبارجامعه و بحث و مناظره با روسای جمهور و مقامات محلی از اعراب ندارند.

در این سال‌ها دولتمردان ما بیشترترجیح داده‌اند که بازیگر نقش اول رسانه‌های غربی تلویزیونی حتی از نوع کابلی با یکی دو درصد مشتری باشند تا نشریات مستقل داخلی و از طرف دیگر ما هنوز باور نکرده‌ایم که رییس جمهور و آقایان وزرا  هم می‌توانند با مردم از طریق رسانه های مستقل و نشریات تخصصی گفت‌وگوی خاص برای مخاطب خاص داشته باشند.

آقای رییس جمهوری

جنابعالی گاهی به نقد سالم و سازنده و مناظره و گفتگو و ارایه پیشنهاد از طرف مردم و خصوصا دانشگاهیان و روزنامه نگاران اشاره کرده اید ،( هرچند من اساسا معنایی برای نقد سازنده قایل نیستم وفکر می کنم چنین واژه ای از پایه دارای اشکال است و نقد فقط نقد است و منفی و مثبت آن دارای ماهیت سازندگی می باشد) اما همین نقد و مناظره و پیشنهاد مورد نظر جنابعالی هم مقدماتی لازم دارد، که به نظر می‌رسد رئیس‌جمهور و آقایان وزرا فقط می‌توانند با ما به صورت یک طرفه گفت‌وگو داشته باشند وهرگز تحمل پرسش و پاسخ را ندارند. مقامات تصور می کنند همه دانش جهانی در آن ها جمع شده و در هر موردی قادر به پاسخگویی و صحبت کردن هستند.

یکی از مهمترین علل این موضوع همین تک محوری دیدن خودشان در آینه های مقعر دفاترشون و چشم های تملق گونه دور و بری ها است. آنها در آینه های نصب شده در خانه و مکان کار، خودشان را بزرگتر از حد واقعی می بینند و لذا تحمل هیچکس را که دانشی بیشتر از خودشان داشته باشد را ندارند.

مقامات معمولا بازی کردن با ناتوان تر از خودشان را بیشتر دوست دارند چون برنده نهایی میدان مسابقه می شوند و لذت بردن را بیشتر از باختن و فهمیدن و آگاهی کسب کردن دوست دارند.

گفتگو کردن و پرسش را شنیدن و پاسخ مناسب دادن ابزار و تحمل و دانشی می خواهد که باید برای آن تمرین و ممارست کرد؛ بدون شک؛ چنین توانایی یک شبه فراهم نمی شود، باید شنیدن سخن تلخ را تمرین کرد، باید مهربانی را از بالین مادر آموخت، باید در کلاس صبر و شکیبایی معلم زمانه آبدیده شد.

آقای رییس جمهوری

بهتر آن است که بعد از شش سال که از دو دولت جنابعالی می گذرد از خودتان شروع کنید و با رسانه های مکتوب و تخصصی داخلی به گفتگوی دو طرفه در حوزه های گوناگون بنشیند و معلم اخلاق رسانه ای برای همه مسیولین دولتی و غیر دولتی بشوید. یادمان نرود که سخن گفتن هنر نیست، اما بدون شک، شنیدن هنر است، باید شنیدن را به مقامات و هیات دولت ، معاونین وزرا، مشاورین، استانداران، شهرداران، فرمانداران، بخشداران، مدیران عامل، مدیرکل ها، روسا و خلاصه حاکمان جان و مال مردم و حتی خود ما مردم یاد دهید.